آقای قالیباف

چقدر در چند هفته پیش اینجا و آنجا خبر خواندم که آقای قالیباف در زمره شهرداران نمونه جهان تشریف دارند و دست آخر هم خبر آمد که رتبه نهم شده است. رتبه نهم بهترین شهردار جهان! شهردار تهران؟ با این ترافیک و آب و هوا و زیرساختارش؟ چقدر هم این جریان برای تهرانی پز و افتخار داشت. البته کسی هم دنبال این نبود که ببیند که اصلا این انتخابات چیست، چه کسی کاندید کرده، که انتخاب می کند و معیار چیست. خواندم که یک همه پرسی اینترنتی بوده و 20.000 نفر هم از سراسر جهان رای داده اند. یک عده هم راه افتاده بودند که یاالله بیایید در اینترنت به قالیباف رای دهید. یکی هم گفته بود “ امیدوارم شهردار ما انتخاب بشه تا اسم ایران که همه سعی در مخدوش کردنش دارند دوباره بر قله افتخارات قرار بگیره.” ما که بخیل نیستیم. در سرزمین کورها یک چشم هم پادشاه بشود که آقای قالیباف همه فن حریف باشد. پاسدار و جبهه ای شجاع و فرمانده نیروی انتظامی و حالا هم شهردار نمونه و فردا هم شاید رییس جمهور بنیادگرای (نه ببخشید، اصول گرا) تکنوکرات! هر جا می رود آنجا آباد می شود. در این سالها آقا دکتر هم شد. قهرمان هستند دیگر و همه فن حریف. حالا چه جوری، نمی دانم.برای ما که سالهای بسیار در محیط های دانشگاهی و علمی اروپا گذرانده ایم، این سرعت ها و دستاوردها در کمترین زمان کمی عجیب است.

در ایران گویا معیارها برای دکتر شدن دگر است. حالا کاری به آقای کردان ندارم و در این نوشته هم قصد ندارم قالیباف را (که بسیار ایرانیان از او به عنوان مدیر لایق نام می برند) با کردان در یک کاسه بگذارم. او نیروی انتظامی را خوب جمع کرد و آنرا به سطح پلیس واقعی رساند تا پس از او دوباره آن را به سطح اراذل و اوباش امروزی پایین آورند. ولی به هر حال، آقای قالیباف همان یک چشم است که در سرزمین کورها پادشاه می شود و نه در جای دیگر. حالا فردا هم بشود رییس جمهور. از جناب احمدی نژاد که بهتر است. البته فاش شده است که هر کس می خواهد رییس جمهور بشود، باید ابتدا شهردار تهران بشود. در آنجا نیروهای جادویی وجود دارند، به ویژه در گاوصندوق آنجا. به هر رو، همه این قهرمانی ها در همان سرزمین کورها در جریان است، در کویری که لنگه کفش نعمتی است. اینها در غیاب متخصصان و دانشمندان و اندیشمندان واقعی این سرزمین که یا به خارج رانده شده اند و یا خانه نشین، به اینجاها رسیده اند. یادمان نرود!