من و مادر کنار دار قالی،همیشه روز و شب مشغول کاریم/

در آن تنها اتاق خانه باید، میان باغ قالی گل بکاریم/

ولی فرش اتاق مابجز یک،گلیم کهنه چیز دیگری نیست/

تمام زحمت روز و شب ما،خدا داند برای خانه کیست/

همیشه با نخ خوشرنگ باید، ببافم شاخه هارا بوته هارا/

تمام نقش قالی های ما هست،پر از گلهای رنگارنگ و زیبا/

ولی یک روز نقشی میکشم... من که شاید بهتر از هر نقش باشد/

ببافم با دو دستم فرشی آنروز،که نقشش خانه ای بی فرش باشد

افسانه شعبان نژاد