حقارت نفس

هفت جا نفس خود را حقير ديدم :

نخست : هنگاميکه به پستي تن مي داد تا بلندي يابد،

دوم : آنگاه که در برابر از پاافتادگان مي‌پريد،

سوم : آنگاه که ميان آساني و دشوار مختار شد و آسان را برگزيد،

چهارم : آنکه گناهي مرتکب شد و با يادآوري اينکه ديگران نيز همچون او دست به گناه ميزنند ، خود را دلداري داد،

پنجم : آنگاه که از ناچاري، تحميل شده‌اي را پذيرفت و شکيبايي‌اش را ناشي از توانايي دانست،

ششم : آنگاه که زشتي چهره‌اي را نکوهش کرد، حال آن که يکي از نقاب‌هاي خودش بود،

هفتم : آنگاه که آواي ثنا سرداد و آن را فضيلت پنداشت.

جبران خليل جبران